ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΕΡΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ...

Liberia decries lack of doctors
Jonathan Paye-Layleh
BBC News, Monrovia

Classroom at Mother Patern College in Monrovia
Even when trained, salaries are woefully inadequate
An acute shortage of trained doctors is sabotaging Liberia's efforts to deliver health care to its people.

Health Minister Walter Gwenigale says Liberia needs at least 1,200 doctors to grapple with its post-war situation but currently it has only 120.

And 70 of those are foreign doctors serving with international non-governmental organisations and the United Nations.

"We have a serious shortage of health manpower, not just doctors; we need doctors but we also need more nurses, more midwives and more laboratory technicians," Mr Gwenigale said.

"If we have enough doctors we will be able to properly cover (Liberia's) 15 counties," he said.

"Right now a county is lucky if it even has one."

Like other civil servants, Liberian doctors are underpaid, leading many to change profession or travel abroad for employment opportunities.

In addition, nearly all the available doctors prefer to take up assignments in Monrovia and the other coastal towns, leaving the rural sector inland to quacks or ill-prepared health workers.

Mr Gwenigale said that to encourage doctors to take assignments up-country, their pay would be increased to about $1,000 - that's five times the current average salary.

"To be able to really deliver health care to our people you have to go beyond hospitals, but the shortage of trained manpower is greatly hampering us."

The next generation

Liberia has only one medical college which turns out between six and 12 graduates each year.

Dilapidated building in Liberian capital Monrovia
Medical students complain of no light to study by

But there is no guarantee that even these graduates will take up assignments at home.

And medical students at the college, which is a part of the University of Liberia, complain about the conditions in which they are expected to live and train, with a lack of electricity and running water in their dormitories.

"The dormitory is not even conducive for people to live; medical students need to study for up to six hours a day but here we study on candles," said student spokesman Robert Mulbah.

In addition to the lack of light and water "we don't even have food", he said.

The dean of the college, Dr Tarbeh Freeman, admitted there were problems but said engineers were working on the electricity supply and the government was taking steps to provide the students with what they need.

Ellen Johnson-Sirleaf being sworn in as President
President Johnson-Sirleaf has promised more assistance

He was referring to assurances made by President Ellen Johnson-Sirleaf during a recent visit to the medical school, when she promised government assistance.

In the meantime, private nursing schools are mushrooming across Monrovia - but the Ministry of Health warns that some of them are failing to meet the minimum standards.

All hands on deck

The acute shortage has caused former officials with medical backgrounds to return to active duty.

Mother Patern College in Monrovia
Only a few private clinics have suitable training facilities

Former Health Minister Dr Peter Coleman is one of them and he was blunt in explaining the challenge faced by doctors in Liberia.

"We are all overworked. We are talking about a doctor to patient ratio of one to 50,000. That puts a lot of stress on the professionals."

"There will be a lot of people left out because doctors need time to interact with patients," Dr Coleman said as he prepared for a surgical operation at Liberia's John F. Kennedy Hospital - the country's biggest.

To pay a doctor or consultant a $200 monthly salary "is not encouraging at all," says Dr Coleman.

"This is why we see an exodus of trained doctors from Sub-Saharan Africa going to seek greener pastures abroad."




Powered by ScribeFire.

Humanitarian Appeal 2007

Απο την Εβίκα Καραμαγκιώλη Humanitarian crises are not a tunnel without light at the end. Persistent emergencies in countries such as Guinea, Nepal and Liberia are resolving and no longer require a consolidated appeal in 2007. Generous response from governmental and private donors to catastrophes such as the Indian Ocean Tsunami, the South Asia earthquake, and the recent Lebanon conflict have set people in those regions on course for recovery. For 2007 – thirteen consolidated appeals for specific crises – seeks $3.9 billion to help 27 million people in 29 countries. The organisations that have come together to make this year's Appeal, some 140 non-governmental organisations, United Nations agencies, and other international and local organisations, call on the international community to support it quickly and equitably – so that people stricken by crisis receive the best available protection and assistance, on time. To see the Reliefweb Article click here

Powered by ScribeFire.

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΟΝΟΣΙΑΣ

Ένας άνθρωπος πεθαίνει από ελονοσία κάθε 30 δευτερόλεπτα
Newsroom ΔΟΛ
Λονδίνο: Το πλέον υποσχόμενο εμβόλιο κατά της ελονοσίας, μιας ασθένειας που σκοτώνει ένα εκατομμύριο ανθρώπους το χρόνο, αποδείχθηκε ασφαλές και αποτελεσματικό σε νεογνά της Μοζαμβίκης.

Τα αποτελέσματα της φάσης ΙΙ των κλινικών δοκιμών, που δημοσιεύονται στη βρετανική επιθεώρηση Lancet, επιτρέπουν στην παρασκευάστρια εταιρεία GlaxoSmithKine να προχωρήσει στην τελική φάση των μελετών, πριν από την κυκλοφορία του εμβολίου, με την εμπορική ονομασία Mosquirix.

Η έρευνα, με τη συμμετοχή 214 νεογνών, έδειξε ότι το Mosquirix είναι αποτελεσματικό κατά 66% στην πρόληψη της ελονοσίας, χωρίς να προκαλεί σοβαρές παρενέργειες. Προηγούμενη δοκιμή σε βρέφη ενός έως τεσσάρων ετών είχαν δείξει αποτελεσματικότητα 45%.

Το ποσοστό αυτό είναι μικρότερο από ό,τι η αποτελεσματικότητα άλλων παιδικών εμβολίων, θεωρείται όμως επαρκές για να περιοριστούν σημαντικά τα κρούσματα στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

«Πρόκειται για πολύ σημαντικό επίτευγμα» δήλωσε στο Reuters ο Δρ Πέτρο Αλόνσο του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, επικεφαλής της μελέτης. «Αυτά τα συναρπαστικά και άνευ προηγουμένου αποτελέσματα ενισχύουν το όραμα ενός εμβολίου που μπορεί να συμβάλει στη μείωση του ανυπόφορου βάρους της ασθένειας και τωψν θανάτων που προκαλεί η ελονοσία».

Η ελονοσία προκαλείται από το παράσιτο Plasmodium falciparum, το οποίο μεταδίδεται από τα κουνούπια. Η καλύτερη μέθοδος πρόληψης σήμερα είναι οι κουνουπιέρες που έχουν ψεκαστεί με εντομοκτόνα.

Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, το Mosquirix εμφανίστηκε στο εργαστήριο πριν από δύο δεκαετίες και οι δοκιμές ξεκίνησαν διστακτικά το 1992



Powered by ScribeFire.

Ελονοσία: Aιτία για 1 στους 10 θανάτους παγκοσμίως.

Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF, η οποία συντάχθηκε για λογαριασμό της Διεθνούς Συμμαχίας για την Καταπολέμηση της Ελονοσίας (Roll Back Malaria Partnership) η ελονοσία αποτελεί μια από τις κυριότερες αιτίες θανάτου των παιδιών κάτω των 5 ετών σε παγκόσμιο επίπεδο. Υπολογίζεται ότι είναι η αιτία για 1 στους 10 θανάτους παγκοσμίως.

Ενδημεί σε 107 χώρες και περιοχές σε τροπικές και υποτροπικές ζώνες και πλήττει κυρίως την υποσαχάρια Αφρική. Κάθε χρόνο διαπιστώνονται 350 με 500 εκατομμύρια κρούσματα κλινικής ελονοσίας που οδηγούν σε 1 εκατομμύριο θανάτους.

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ

http://www.unicef.gr/pdfs/Malaria_and_Children_2007.pdf

http://www.rbm.who.int/

( απο την Εβίκα Καραμαγκιώλη )

Powered by ScribeFire.

854 εκατομμύρια άνθρωποι λιμοκτονούν!

Ευκαιρία για μια θλιβερή διαπίστωση αποτέλεσε η χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Επισιτισμού: σε έναν κόσμο που διαθέτει τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, πάνω από 850 εκατ. άνθρωποι λιμοκτονούν. «Ο πλανήτης μας παράγει αρκετή τροφή, και σε ποσότητα και σε ποιότητα, για να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό του, όμως απόψε 854 εκατ. άνθρωποι θα πέσουν για ύπνο με άδειο στομάχι», είπε χαρακτηριστικά ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ (FAO) Ζακ Ντιούφ, σε εκδήλωση στην έδρα του οργανισμού, στη Ρώμη. Υπενθυμίζοντας ότι το δικαίωμα στη σίτιση αναγνωρίστηκε επισήμως στην Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1948), ο κ. Ντιούφ επεσήμανε ότι η αναγνώριση αυτή συνεπάγεται έναν επαναπροσανατολισμό της ιδέας της φιλανθρωπίας προς την έννοια τού δικαίου: «Το να εγγυόμαστε σε κάθε ανθρώπινο ον μια επαρκή σίτιση, δεν αποτελεί μόνον ηθική επιταγή κι επένδυση που μπορεί να μεταφραστεί σε τεράστια οικονομικά κέρδη· αποτελεί κατοχύρωση ενός θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος. Και ο κόσμος έχει τα μέσα για να το πετύχει». Αν και η πείνα πλήττει κυρίως τις αναπτυσσόμενες χώρες, ειδικοί του FAO επισημαίνουν ότι οι αυξανόμενες τιμές των διατροφικών προϊόντων προβληματίζουν για πρώτη φορά και τους κατοίκους των λεγόμενων «πλούσιων χωρών». Σε μήνυμά του με αφορμή τη χθεσινή ημέρα, ο Πάπας Βενέδικτος XVI τονίζει ότι τα πρώτα θύματα της τραγωδίας της πείνας είναι τα παιδιά, καλώντας όλα τα κράτη να καλλιεργήσουν μια συνείδηση αλληλεγγύης και να μην ξεχνούν ότι το δικαίωμα στη σίτιση είναι ένα οικουμενικό δικαίωμα, χωρίς διακρίσεις.
ΛΗ.Π. (Πηγές: Γαλλικό-ΑΠΕ-«Le Monde»)
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/10/2007

Powered by ScribeFire.

Road safety across Europe


The European Union has set itself the ambitious target of reducing the number of annual road deaths from 50.000 to 25.000 by 2010. Are we on course to reach this target?


Powered by ScribeFire.

17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

COPYRIGHT ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 13.10.07 Μπορεί η φτώχεια να διαφέρει από ήπειρο σε ήπειρο, αλλά ο παρονομαστής είναι κοινός: η καταπολέμηση της ανισότητας οφείλει να αναδειχτεί σε προτεραιότητα
Ενα δισ. άνθρωποι υποφέρουν από τη φτώχεια Η φτώχεια δεν προκύπτει από την έλλειψη πλούτου αλλά από την άνιση κατανομή του
Την παγκόσμια δικαιοσύνη βλέπει ως «φάρμακο» κατά της φτώχειας ο Γεράσιμος Κουβαράς, γενικός διευθυντής της ActionAid Ελλάς, η οποία δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 40 χώρες που μαστίζονται από τη φτώχεια. -Είναι η φτώχεια πολιτική επιλογή; «Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν αυτή τη στιγμή από τη φτώχεια. Αυτό δεν είναι ούτε φυσικό ούτε τυχαίο. Η φτώχεια δεν προκύπτει από την έλλειψη πλούτου ή πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά απότην άνιση κατανομή τους και οι αιτίες της πηγάζουν από την άρνηση ή τονπαραγκωνισμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η εξάλειψη της φτώχειας είναι πολιτική επιλογή, κι αυτό το επιβεβαίωσαν 189 ηγέτες κρατών, όταν το 2000 δεσμεύτηκαν με τη Διακήρυξη της Χιλιετίας να μειώσουν μέχρι το 2015 στο μισό την πείνα στον πλανήτη. Ομως, οι δεσμεύσεις αυτές δεν τηρούνται και χώρες ολόκληρες παραμένουν εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο φτώχειας και κενών υποσχέσεων. Σήμερα, 854 εκατομμύρια άνθρωποι θα κοιμηθούν το βράδυ πεινασμένοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διαπιστώνουμε καθημερινά μέσα από τη δράση μας πως η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με ρηχή φιλανθρωπία, αλλά με παγκόσμια δικαιοσύνη». -Οι πολιτικές επιλογές της Ε.Ε. επιδεινώνουν την παγκόσμια πείνα; «Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι προς το παρόν ο μεγαλύτερος χορηγός αναπτυξιακής βοήθειας, μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις επιρροής διεθνώς και αυτό της δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώνει εμπορικές πολιτικές που επηρεάζουν σημαντικά το ζήτημα της παγκόσμιας πείνας. Η παγκόσμια παραγωγή τροφής φαινομενικά υπερκαλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού. Συγκεκριμένα, παράγουμε διπλάσιες ποσότητες από αυτές που καταναλώνουμε. Η πείνα λοιπόν δεν υφίσταται λόγω έλλειψης τροφής. Υπάρχει γιατί οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα, ενισχύουν την άνιση κατανομή της και χωρίζουν τον κόσμο σε αναπτυγμένο και αναπτυσσόμενο (ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος). Αυτό είναι μία παγκόσμια αδικία. Ο σεβασμός των κανόνων του δίκαιου εμπορίου, οι πολιτικές εισαγωγών και επενδύσεων, η ενίσχυση υποδομών, η στοχευμένη αναπτυξιακή βοήθεια είναι παράγοντες που μπορούν να μας φέρουν ένα βήμα πιο κοντά στη μείωση του φαινομένου της παγκόσμιας πείνας. Δυστυχώς, η Ε.Ε. δεν έχει αναπτύξει μια ικανοποιητική πολιτική προς αυτήν την κατεύθυνση. Πιστεύω όμως ότι την πολιτική τη διαμορφώνουν και οι πολίτες. Από τον καθένα μας εξαρτάται η επίλυση ή η διόγκωση του προβλήματος». -Πού βρισκόμαστε σε σχέση με τους αναπτυξιακούς στόχους της χιλιετίας; «Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ (2007) για την πρόοδο προς την επίτευξη των στόχων, σημαντική είναι η μείωση των ανθρώπων που ζουν με ένα δολάριο την ημέρα από 32% (1,25 δισεκατομμύρια το 1990) σε 19% (980 εκατομμύρια το 2004) και η αύξηση της εγγραφής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στις αναπτυσσόμενες χώρες από 80% το 1991 σε 88% το 2005. Σχετική πρόοδος σημειώθηκε επίσης στο θέμα των ίσων δικαιωμάτων γυναικών-ανδρών, σε παρεμβάσεις για τον έλεγχο της ελονοσίας και της φυματίωσης αλλά και στην ανάπτυξη βιώσιμων ενεργειακών τεχνολογιών. Τα πραγματικά ποσά, όμως, που φτάνουν στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι ανεπαρκή και οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να κάνουν άλματα για να τηρήσουν τις διεθνείς τους δεσμεύσεις. Επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα 15 κράτη-μέλη της Ε.Ε. δαπάνησαν συλλογικά το 0,43% του ΑΕΠ σε αναπτυξιακή βοήθεια αντί του 0,7% που είναι ο στόχος. Ακούμε συχνά για υπέρογκα ποσά που δαπανώνται για αναπτυξιακή βοήθεια, αλλά αυτό που δεν ακούμε και δεν μαθαίνουμε είναι πώς διαρρέει πίσω στους ιδίους τους δωρητές μέσω διεθνών οικονομικών και πολιτικών συστημάτων, όπως η Π.Τ. Μια συγκλονιστική αναφορά που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των συσκέψεων του ΔΝΤ και της ΠΤ τον περασμένο Απρίλιο, αποκαλύπτει πως το ΔΝΤ παροτρύνει τις κυβερνήσεις των χωρών της υπο-σαχάριας Αφρικής που τελούν υπό την εποπτεία του, να αναδιανείμουν τα ποσά της αναπτυξιακής βοήθειας προς ενίσχυση των διεθνών αποθεμάτων συναλλάγματος ή προς την εξόφληση εγχώριων ελλειμμάτων και χρεών. Ακόμη, εκτιμά πως μόνο 20% της αναμενόμενης αναπτυξιακής βοήθειας χρησιμοποιείται πραγματικά από αυτές τις χώρες». -Πώς μεταφράζεται αυτό στην καθημερινότητα των φτωχών ανθρώπων; «Σε πείνα, φτώχεια, αναλφαβητισμό, ρατσισμό, σε αύξηση των ανθρώπων που προσβάλλονται από τον ίο HIV, σε μετανάστευση και τελικά σε διαιώνιση του προβλήματος. Τι πρέπει να αλλάξει; Η αντίληψή μας για το πρόβλημα και η στάση μας απέναντι σε αυτό». -Ποιος είναι ο ρόλος των πλούσιων χωρών G8 σε αυτή την κατάσταση; «Με το έλλειμμα των χωρών των G8 για αναπτυξιακή βοήθεια να φτάνει τα 8 δισ. δολάρια μόνο το 2006, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος οι δεσμεύσεις για HIV, Υγεία και Περιβάλλον να ανατραπούν. Αυτοί οι τομείς είναι καίριοι για την άμβλυνση του προβλήματος της φτώχειας. Αν η δέσμευση για διπλασιασμό της αναπτυξιακής βοήθειας μέχρι το 2010 δεν τηρηθεί, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να μην έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη επαρκή τροφή και καθαρό νερό. Ολοι μας οφείλουμε να προσπαθήσουμε περισσότερο και να εντείνουμε τις πιέσεις για αποτελεσματικότερα μέτρα, καθώς είμαστε ήδη 8 χρόνια πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την εκπλήρωση των στόχων». -Ποια η θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό ευθυνών; «Παρά τα θετικά βήματα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο, αν θέλουμε να συγκαταλεγόμαστε στους αρωγούς της παγκόσμιας προσπάθειας εξομάλυνσης του φαινομένου της φτώχειας. Φέτος, η συμβολή της χώρας μας απείχε κατά πολύ από το στόχο παρέχοντας μόλις το 0,16% αντί του 0,7% του ΑΕΠ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καταρτίσει ακόμα σχέδιο για τον τρόπο υλοποίησης των δεσμεύσεών της. Ούσα η λιγότερο γενναιόδωρη χώρα από τις 15 χώρες της Ε.Ε., η Ελλάδα θα καθυστερήσει πολύ στην επίτευξη του αρχικού στόχου».
Powered by ScribeFire.

Οι οικονομικοί οργανισμοί στραγγαλίζουν τις αναπτυσσόμενες χώρες


Πώς οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί «στραγγαλίζουν» τις αναπτυσσόμενες χώρες με τους όρους που επιβάλλουν, μας εξηγεί η Καρολίνα Κάνλιφ από τη «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια», το ελληνικό σκέλος του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στη φτώχεια και την ανισότητα Global Call to Action Against Poverty (GCAP), με εθνικές συμμαχίες σε πάνω από 100 χώρες.

«Η Παγκόσμια Τράπεζα (Π.Τ.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), τα οποία παρέχουν σημαντικό μέρος της αναπτυξιακής χρηματοδότησης των φτωχών χωρών, έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο προσέγγισης και επίλυσης των προβλημάτων της φτώχειας. Ωστόσο, έχει πλέον αποδειχτεί ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζουν και επιβάλλουν -οι οποίες βασίζονται στη θεωρία ότι η μακροοικονομική μεταρρύθμιση αποτελεί τη λύση του προβλήματος- έχουν οδηγήσει στη σημαντική αύξηση της παγκόσμιας φτώχειας και ανισότητας που σημειώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια».

-Με ποιον τρόπο;

«Αποτελεί πρακτική της Π.Τ. και του ΔΝΤ να συνοδεύουν τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις τους προς τις φτωχές χώρες με όρους οικονομικής πολιτικής. Ωστόσο, οι όροι που επιβάλλουν στις φτωχές χώρες, όπως η αναγκαστική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών και η επιβολή της φιλελευθεροποίησης του εμπορίου, αποδεικνύονται τρομακτικά επιβλαβείς. Ρίχνουν ανθρώπους σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, αυξάνουν τις ανισότητες, υπονομεύουν τη βιώσιμη ανάπτυξη και αφαιρούν το δικαίωμα της χώρας να καθορίσει τον τρόπο και τις προτεραιότητες ανάπτυξής της. Για παράδειγμα, οι αποφάσεις για τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την Υγεία και την Παιδεία συχνά περιορίζονται από πλαφόν δαπανών που επιβάλλει το ΔΝΤ. Επίσης η Π.Τ. έχει ωθήσει χώρες να αναπροσανατολίσουν τις οικονομίες τους προς τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και τις εξαγωγές και όχι στην ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών. Ετσι, όταν η Π.Τ. επέβαλε μεταρρυθμίσεις στην Κένυα, η χώρα, από ουσιαστικά αυτάρκης στην παραγωγή των περισσότερων ειδών διατροφής, έγινε εισαγωγέας βασικών τροφίμων».

- Τι προτείνετε;

«Να σταματήσει η Π.Τ. να συνδέει τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις της με επιζήμιους όρους οικονομικής πολιτικής, δίνοντας μεγαλύτερο περιθώριο στις φτωχές χώρες να καθορίζουν τις αγροτικές πολιτικές τους. Να σταματήσει το ΔΝΤ να επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση του εμπορίου μέσω των διαρθρωτικών του όρων. Να υιοθετήσουν μία προσέγγιση η οποία να αντικατοπτρίζει το ρόλο των εθνών στη δημιουργία και την εφαρμογή της αναπτυξιακής πολιτικής και να μεταρρυθμίσουν τις δομές διακυβέρνησής τους, έτσι ώστε να διοικούνται σε πιο δημοκρατική και διαφανή βάση: το εκτελεστικό συμβούλιο και το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και της Π.Τ. κυριαρχούνται από τις πλουσιότερες χώρες και δεν προσφέρουν σε όλες τις χώρες ίση ευκαιρία εκπροσώπησης. Οι φτωχές χώρες έχουν ελάχιστο δικαίωμα γνώμης για το πώς διοικούνται οι οργανισμοί και για το τι αποφάσεις και πολιτικές εφαρμόζονται (π.χ. ολόκληρη η Υποσαχάρια Αφρική έχει συνολικά λιγότερες ψήφους απ' ό,τι η Βρετανία). Οφείλουν επίσης να διασφαλίσουν ότι οι αποφάσεις τους και οι πρακτικές χορήγησης δανείων θα γνωστοποιούνται πλήρως και θα είναι πλήρως προσιτές στους ανθρώπους στους οποίους έχουν επιπτώσεις.

Χρειάζεται ακόμη να καθιερώσουν μηχανισμούς λογοδοσίας για την ανώτερη διοίκηση και τα συμβούλιά τους».

!Τη «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια» συναποτελούν 55 ελληνικές οργανώσεις και συλλογικότητες από το χώρο της αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταπολέμησης του αποκλεισμού και της προστασίας του περιβάλλοντος.





Powered by ScribeFire.

ΕΛΛΑΔΑ: Το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη των 15

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 13.10 07

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ:
Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ

Με το 21% των πολιτών της να ζούν στα όρια της φτώχειας, έχοντας εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισόδηματος, η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην παλαιά Ευρώπη των «15» μαζί με την Ιρλανδία, με δεύτερη την Πορτογαλία (20%) και τρίτη την Ιταλία (19%). Το χαμηλότερο ποσοστό έχει η Σουηδία (9%).

Από το 21% του πληθυσμού που ζει στα όρια της φτώχειας στην Ελλάδα, το 33% είναι άνω των 65 ετών και συνταξιούχοι (32%).

Οι επιπτώσεις των κοινωνικών παροχών στη μείωση του ποσοστού φτώχειας διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Οι μικρότερες επιπτώσεις παρατηρούνται στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία. Στη χώρα μας, το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας χωρίς κοινωνικές παροχές είναι 23% και με τις παροχές μειώνεται μόνο στο 20%. Καμία σύγκριση με χώρες όπως η Δανία (από 29% σε 10%), η Σουηδία (από 17% σε 9%), το Λουξεμβούργο (από 23% σε 12%) και γενικά η Ευρώπη των 15 (από 24% σε 15%).

Τα όρια της φτώχειας δεν είναι τα ίδια: στην Ελλάδα, ένα νοικοκυριό με ένα άτομο θεωρείται ότι βρίσκεται στα όρια της φτώχειας όταν το ετήσιο εισόδημα δεν υπερβαίνει το ποσόν των 4.264 ευρώ. Στη Γερμανία, το αντίστοιχο ποσόν είναι 9.455 ευρώ και στο Λουξεμβούργο 13.863 ευρώ . Ο μέσος όρος στην Ευρώπη των 15 είναι 8.319 ευρώ το χρόνο, σχεδόν διπλάσιο ποσό σε σχέση με την Ελλάδα. Για μία τετραμελή οικογένεια, δύο ενήλικοι με δύο παιδιά, το κατώφλι της φτώχειας στην Ελλάδα είναι 8.955 ευρώ το χρόνο, στη Γερμανία είναι 19.855 ευρώ , ενώ στην Ευρώπη των 15 είναι 17.469 ευρώ.

Επιπλέον, ένας στους τρείς Ελληνες στερείται στοιχειωδών ανέσεων: μόνο το 38% του πληθυσμού έχει τη δυνατότητα να πάει μία εβδομάδα διακοπές σε ξενοδοχείο κάθε χρόνο, να πληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού ή τη δόση του δανείου χωρίς καθυστερήσεις, να έχει ως γεύμα κάθε δύο ημέρες κοτόπουλο, κρέας ή ψάρι και να έχει επαρκή θέρμανση στο σπίτι του. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό, με εξαίρεση την Πορτογαλία. Το 26% του ελληνικού πληθυσμού δεν μπορεί να καλύψει οικονομικά τουλάχιστον μία από τις προαναφερθείσες «ανέσεις».

Επίσης, το 12% των Ελλήνων αδυνατούν να αγοράσουν αυτοκίνητο, δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό μετά την Πορτογαλία (17%). Οσον αφορά «ανέσεις» που έχουν σχέση με την κατοικία (έλλειψη υγρασίας, ηλιοφάνειας, εσωτερικής τουαλέτας...), το 27% δηλώνουν ότι τις στερούνται. Το αντίστοιχο ποσοστό των Πορτογάλων είναι 39%.

Ωστόσο, άλλο φτωχός στη Σουηδία ή στη Δανία και άλλο στην Ελλάδα. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά το 20% αντιμετωπίζει επίσης το φάσμα των στερήσεων, ενώ στη χώρα μας το ποσοστό φτάνει στο 60%...




Powered by ScribeFire.

Η Ελλάδα «φοβάται» τους μετανάστες

Μία από τις χειρότερες θέσεις καταλαμβάνει η Ελλάδα στο θέμα της μεταναστευτικής νομοθεσίας, στη μεγαλύτερη έρευνα που έχει γίνει ποτέ για τα δικαιώματα των νόμιμων μεταναστών στην Ευρώπη, ενώ αναδεικνύεται περίτρανα σε ουραγό στο θέμα τής ιθαγένειας, σημειώνοντας τη δυσμενέστερη επίδοση στην Ε.Ε. και καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη για άμεση αναθεώρηση πολιτικής σε αυτόν τον τομέα. Διαβάστε περισότερα Απο την Ελευθεροτυπία 17/10/07 Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Powered by ScribeFire.

Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το 40% των φτωχοελλήνων

Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΝΗ Αναδημοσίευση από "Ελευθεροτυπία"
Το 21% των κατοίκων της Ελλάδας βρίσκεται επισήμως κάτω από το όριο της φτώχειας και αμείβεται με 850 ευρώ μηνιαίως.

Powered by ScribeFire.

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΝΑΚΗΣ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΥΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ TOY HUMANITARIAN PRACTICE NETWORK (HPN) ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Time to start talking about climate change and peace


We've heard the warnings over and over. Global warming means the world is facing "a true planetary emergency" (ex-U.S. Vice-President Al Gore); in coming decades, environmental changes caused by global warming "are likely to become a major driver of war and conflict" (U.N. Secretary-General Ban Ki-moon); if greenhouse gas emissions go unchecked, "the effects will be catastrophic - on the level of nuclear war" (the International Institute for Strategic Studies). When the U.N. Security Council debated climate change for the first time back in April, then British Foreign Secretary Margaret Beckett made a firm link with what she called "our collective security in a fragile and increasingly interdependent world". In practice, this is open to interpretation. Military planners may be concerned with the implications for national security; aid agencies might prefer to look at how local communities could end up fighting over scarce water or land. Either way, there's a growing recognition that global warming and its consequences could fuel conflict. In the face of dire predictions about climate Armageddon, switching to energy-saving light bulbs seems like a rather paltry weapon. It's tempting to simply shrug our shoulders and hope the worst of it doesn't happen in our lifetime. Last year, researchers who wrote a report for Britain's Institute for Public Policy Research on communication about climate change dubbed the most sensationalist, terrifying descriptions of future scenarios "climate porn". They argued that the common approach of advocating small-scale actions in the face of impending doom - "20 things you can do to save the planet from destruction" - just doesn't work because there's too wide a mismatch between "problem" and "solution". So maybe it's time to change the way we think - and talk - about tackling this monstrous challenge that renders us powerless. PEACE NOT WAR When the Nobel Peace Prize is announced on Friday, it could go to a climate-change campaigner for the first time (although the 2004 award did go to an environmentalist, the Green Belt Movement-founder Wangari Maathai). According to bookmaker Paddy Power, Al Gore - who made the Oscar-winning film about climate change, "An Inconvenient Truth" - is the frontrunner. Boerge Brende, a former Norwegian environment minister, and another Norwegian parliamentarian nominated Gore along with Canadian Inuit activist Sheila Watt-Cloutier, who has highlighted the impact of a quickening Arctic thaw on indigenous cultures. In September, Brende told Reuters, "There are reasonably good chances that the peace prize will be awarded to someone working to stop the dramatic climate problems the world is facing." Should the award go to Gore and/or another climate campaigner, my hope is it will spark a much-needed discussion - not so much about climate change and war - but about the potential links between climate change and peace. But for this to happen, there needs to be a recognition that climate change and its associated effects won't inevitably lead to conflict. Some experts who've spent time studying the causes and drivers of wars argue that climate change is just another factor that can create tensions with the potential to spill over into violence - albeit one that's growing in importance as the world drags its feet on action to curb global warming. "The links from climate change to violent conflict go in various ways, and we shouldn't think of climate change as the likely sole cause of a conflict," argued Dan Smith, the secretary-general of International Alert, at a recent conference organised by Scientists for Global Responsibility in London. "Climate change will interact with other factors like poverty, bad governance, a history of ethno-nationalist politics, and a history of relatively recent warfare." Earlier this year, International Alert came up with a list of 61 countries where existing pressures could be exacerbated by the social and political knock-on effects of climate change, making violent conflict more likely. In turn, the peacebuilding organisation argues, these states will find it even harder to adapt to climate change. It's not surprising that the list features many impoverished, war-torn states in Africa - which the United Nations says is one of the world's most vulnerable regions when it comes to climate change. But pointing out that a group of countries, a continent, or even the world faces the threat of climate-related war isn't the same as saying it's going to happen. OPPORTUNITY TO UNITE? Smith illustrates this with a scenario already being played out in parts of east and west Africa. For decades, a group of nomadic cattle herders and a group of settled farmers live peacefully side by side. But then the rains fail, the growing season gets shorter, soils deteriorate and it's harder to produce enough food and find decent grazing land. The relationship between the two groups turns increasingly hostile and tensions rise. They start to define themselves more distinctly, focusing on their differences. What happens at this point is crucial. Ideally, a mediator - probably some form of local government - would step in to cool the situation down. Potential ways to adapt to the climate-related problems might include planting a different type of crop, introducing a new breed of animal, changing the way land is used... But where there's no institution strong enough to broker a resolution, or where powerful people try to exploit the situation for their own ends, a peaceful outcome becomes unlikely. Those affected face the stark choice of fighting, running away, or both. One of the most commonly cited real-life examples of such a situation is Darfur. Many - including the U.N. secretary general - have made the link between environmental deterioration and conflict in Sudan's western region. Andrew Morton, Sudan coordinator in the post-conflict unit of the U.N. Environment Programme (UNEP), has said it's not appropriate to call Darfur "the first climate change war", as some media have labelled it. That's because the conflict has other underlying causes and aggravating factors - not least strong political grievances on the part of the rebels. But neither is sustainable peace likely unless climatic and environmental stresses are addressed. As UNEP stated in a June assessment for Sudan: "Because environmental degradation and resource scarcity are among the root causes of the current conflict in Darfur, practical measures to alleviate such problems should be considered vital tools for conflict prevention and peacebuilding." International Alert's Smith agrees that, if there's a focus on concrete actions communities can take to resolve problems, climate change could turn out be a threat against which divided social groups actually unite. "We can use the process of adaptation to build a more peaceful world, but that depends on the decisions taken in the next five to 10 years," he says. None of this is to suggest that we should deny the risks climate change poses to peace and security. They, of course, need to be recognised and understood. It's more that we need to make sure we also acknowledge the opportunities. If the Nobel prize does go to a climate campaigner this year, it'll be a timely reminder that we - individuals, communities and governments - do still have the power to turn climate change into a positive force for justice, cooperation and peace, both in the world and in our own neighbourhoods.


Powered by ScribeFire.

SIERRA LEONE: Cholera deaths surge

FREETOWN, 3 October 2007 (IRIN) - A deadly cholera epidemic has broken out in several regions of Sierra Leone. Since the first week of September at least 523 people have been infected in Kambia district in northern Sierra Leone close to the border with Guinea, and in the eastern town of Kenema, and Newton on the outskirts of the capital Freetown, according to the Ministry of Health. Cholera can be easily treated with a course of dehydration and local government authorities have been using FM radio to appeal to people to report cases of diarrhoea and vomiting to the nearest health centre. "We have the personnel and enough drugs to quickly and professionally intervene," The Kambia District medical officer Joseph Kandeh told IRIN. Nonetheless, 30 people died from the disease in September, the Ministry said. The district medical officer for Kenema, Yankuba Bah, said that people are reluctant to seek treatment when they get sick as they do not have confidence in public hospitals. "Most patients only visit government hospitals when they are in a precarious condition," he said. Bah also said that most of the people infected are women. They are more exposed to the disease, he said, because they fetch water from streams and work in crowded markets. Cholera and other waterborne diseases occur each year during the rainy season as heavy rains lead to the contamination of streams and wells from uncollected garbage and effluent. Last year, 2,560 cholera cases were recorded in Sierra Leone during the rainy season between August and October, with 77 deaths. Less than 50 percent of people outside Freetown have access to clean water and toilets, according to the UN, and most depend on streams and rainfall for their drinking water.