Πώς οι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί «στραγγαλίζουν» τις
αναπτυσσόμενες χώρες με τους όρους που επιβάλλουν, μας εξηγεί η
Καρολίνα Κάνλιφ από τη «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια», το ελληνικό
σκέλος του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στη φτώχεια και την ανισότητα
Global Call to Action Against Poverty (GCAP), με εθνικές συμμαχίες σε
πάνω από 100 χώρες.
«Η Παγκόσμια Τράπεζα (Π.Τ.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), τα οποία παρέχουν σημαντικό μέρος της αναπτυξιακής χρηματοδότησης των φτωχών χωρών, έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο προσέγγισης και επίλυσης των προβλημάτων της φτώχειας. Ωστόσο, έχει πλέον αποδειχτεί ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζουν και επιβάλλουν -οι οποίες βασίζονται στη θεωρία ότι η μακροοικονομική μεταρρύθμιση αποτελεί τη λύση του προβλήματος- έχουν οδηγήσει στη σημαντική αύξηση της παγκόσμιας φτώχειας και ανισότητας που σημειώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια».
-Με ποιον τρόπο;
«Αποτελεί πρακτική της Π.Τ. και του ΔΝΤ να συνοδεύουν τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις τους προς τις φτωχές χώρες με όρους οικονομικής πολιτικής. Ωστόσο, οι όροι που επιβάλλουν στις φτωχές χώρες, όπως η αναγκαστική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών και η επιβολή της φιλελευθεροποίησης του εμπορίου, αποδεικνύονται τρομακτικά επιβλαβείς. Ρίχνουν ανθρώπους σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, αυξάνουν τις ανισότητες, υπονομεύουν τη βιώσιμη ανάπτυξη και αφαιρούν το δικαίωμα της χώρας να καθορίσει τον τρόπο και τις προτεραιότητες ανάπτυξής της. Για παράδειγμα, οι αποφάσεις για τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την Υγεία και την Παιδεία συχνά περιορίζονται από πλαφόν δαπανών που επιβάλλει το ΔΝΤ. Επίσης η Π.Τ. έχει ωθήσει χώρες να αναπροσανατολίσουν τις οικονομίες τους προς τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και τις εξαγωγές και όχι στην ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών. Ετσι, όταν η Π.Τ. επέβαλε μεταρρυθμίσεις στην Κένυα, η χώρα, από ουσιαστικά αυτάρκης στην παραγωγή των περισσότερων ειδών διατροφής, έγινε εισαγωγέας βασικών τροφίμων».
- Τι προτείνετε;
«Να σταματήσει η Π.Τ. να συνδέει τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις της με επιζήμιους όρους οικονομικής πολιτικής, δίνοντας μεγαλύτερο περιθώριο στις φτωχές χώρες να καθορίζουν τις αγροτικές πολιτικές τους. Να σταματήσει το ΔΝΤ να επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση του εμπορίου μέσω των διαρθρωτικών του όρων. Να υιοθετήσουν μία προσέγγιση η οποία να αντικατοπτρίζει το ρόλο των εθνών στη δημιουργία και την εφαρμογή της αναπτυξιακής πολιτικής και να μεταρρυθμίσουν τις δομές διακυβέρνησής τους, έτσι ώστε να διοικούνται σε πιο δημοκρατική και διαφανή βάση: το εκτελεστικό συμβούλιο και το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και της Π.Τ. κυριαρχούνται από τις πλουσιότερες χώρες και δεν προσφέρουν σε όλες τις χώρες ίση ευκαιρία εκπροσώπησης. Οι φτωχές χώρες έχουν ελάχιστο δικαίωμα γνώμης για το πώς διοικούνται οι οργανισμοί και για το τι αποφάσεις και πολιτικές εφαρμόζονται (π.χ. ολόκληρη η Υποσαχάρια Αφρική έχει συνολικά λιγότερες ψήφους απ' ό,τι η Βρετανία). Οφείλουν επίσης να διασφαλίσουν ότι οι αποφάσεις τους και οι πρακτικές χορήγησης δανείων θα γνωστοποιούνται πλήρως και θα είναι πλήρως προσιτές στους ανθρώπους στους οποίους έχουν επιπτώσεις.
Χρειάζεται ακόμη να καθιερώσουν μηχανισμούς λογοδοσίας για την ανώτερη διοίκηση και τα συμβούλιά τους».
!Τη «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια» συναποτελούν 55 ελληνικές οργανώσεις και συλλογικότητες από το χώρο της αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταπολέμησης του αποκλεισμού και της προστασίας του περιβάλλοντος.
«Η Παγκόσμια Τράπεζα (Π.Τ.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), τα οποία παρέχουν σημαντικό μέρος της αναπτυξιακής χρηματοδότησης των φτωχών χωρών, έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο προσέγγισης και επίλυσης των προβλημάτων της φτώχειας. Ωστόσο, έχει πλέον αποδειχτεί ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζουν και επιβάλλουν -οι οποίες βασίζονται στη θεωρία ότι η μακροοικονομική μεταρρύθμιση αποτελεί τη λύση του προβλήματος- έχουν οδηγήσει στη σημαντική αύξηση της παγκόσμιας φτώχειας και ανισότητας που σημειώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια».
-Με ποιον τρόπο;
«Αποτελεί πρακτική της Π.Τ. και του ΔΝΤ να συνοδεύουν τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις τους προς τις φτωχές χώρες με όρους οικονομικής πολιτικής. Ωστόσο, οι όροι που επιβάλλουν στις φτωχές χώρες, όπως η αναγκαστική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών και η επιβολή της φιλελευθεροποίησης του εμπορίου, αποδεικνύονται τρομακτικά επιβλαβείς. Ρίχνουν ανθρώπους σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, αυξάνουν τις ανισότητες, υπονομεύουν τη βιώσιμη ανάπτυξη και αφαιρούν το δικαίωμα της χώρας να καθορίσει τον τρόπο και τις προτεραιότητες ανάπτυξής της. Για παράδειγμα, οι αποφάσεις για τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την Υγεία και την Παιδεία συχνά περιορίζονται από πλαφόν δαπανών που επιβάλλει το ΔΝΤ. Επίσης η Π.Τ. έχει ωθήσει χώρες να αναπροσανατολίσουν τις οικονομίες τους προς τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και τις εξαγωγές και όχι στην ικανοποίηση των εγχώριων αναγκών. Ετσι, όταν η Π.Τ. επέβαλε μεταρρυθμίσεις στην Κένυα, η χώρα, από ουσιαστικά αυτάρκης στην παραγωγή των περισσότερων ειδών διατροφής, έγινε εισαγωγέας βασικών τροφίμων».
- Τι προτείνετε;
«Να σταματήσει η Π.Τ. να συνδέει τις αναπτυξιακές χρηματοδοτήσεις της με επιζήμιους όρους οικονομικής πολιτικής, δίνοντας μεγαλύτερο περιθώριο στις φτωχές χώρες να καθορίζουν τις αγροτικές πολιτικές τους. Να σταματήσει το ΔΝΤ να επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση και την απελευθέρωση του εμπορίου μέσω των διαρθρωτικών του όρων. Να υιοθετήσουν μία προσέγγιση η οποία να αντικατοπτρίζει το ρόλο των εθνών στη δημιουργία και την εφαρμογή της αναπτυξιακής πολιτικής και να μεταρρυθμίσουν τις δομές διακυβέρνησής τους, έτσι ώστε να διοικούνται σε πιο δημοκρατική και διαφανή βάση: το εκτελεστικό συμβούλιο και το διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και της Π.Τ. κυριαρχούνται από τις πλουσιότερες χώρες και δεν προσφέρουν σε όλες τις χώρες ίση ευκαιρία εκπροσώπησης. Οι φτωχές χώρες έχουν ελάχιστο δικαίωμα γνώμης για το πώς διοικούνται οι οργανισμοί και για το τι αποφάσεις και πολιτικές εφαρμόζονται (π.χ. ολόκληρη η Υποσαχάρια Αφρική έχει συνολικά λιγότερες ψήφους απ' ό,τι η Βρετανία). Οφείλουν επίσης να διασφαλίσουν ότι οι αποφάσεις τους και οι πρακτικές χορήγησης δανείων θα γνωστοποιούνται πλήρως και θα είναι πλήρως προσιτές στους ανθρώπους στους οποίους έχουν επιπτώσεις.
Χρειάζεται ακόμη να καθιερώσουν μηχανισμούς λογοδοσίας για την ανώτερη διοίκηση και τα συμβούλιά τους».
!Τη «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια» συναποτελούν 55 ελληνικές οργανώσεις και συλλογικότητες από το χώρο της αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταπολέμησης του αποκλεισμού και της προστασίας του περιβάλλοντος.
|
|
Powered by ScribeFire.
