Από την Ελένη Κακάλου λάβαμε αυτό το σημείωμα:
"Θα ταίζατε ποτέ το παιδί σας με σκέτο ψωμί και νερό; Γιατί επί 40 χρόνια αυτό ταίζουμε τα παιδιά των φτωχών του πλανήτη. Το φαγητό είναι το πρώτο φάρμακο που εφευρέθηκε ποτέ πριν από οτιδήποτε άλλο. Και όμως τεχνηέντως επί δεκαετίες όλοι εμείς οι εδικοί αποδεχόμαστε ότι μπορεί να μοιράζουμε δωρεάν αντιβιοτικά σε πληθυσμούς που λιμοκτονούν, αλλά μια ισσοροπημένη διατροφή δεν είναι φάρμακο για να ζητάμε πρόσβαση σε αυτό, είναι προιόν της αγοράς.
Για να θυμόμαστε ότι καμιά φορά η υπερειξιδίκευση και η επιστήμη μας κάνουν να ξεχνάμε την κοινή λογική. Δεν χρειάζονται διπλές τυφλές μελέτες για να είμαστε σίγουροι ότι κανένα παιδί ποτέ στον κόσμο δεν μεγάλωσε μόνο με ψωμί και αλεύρι, αλλά μάλλον χρειάζεται και γάλα και κρέας και ιχνοστοιχεία.
Επίσης θέλω να ζητήσω συγνώμη, έστω και τώρα, που το 2004 αποδεχόμενουν τις μπούρδες του καραεπιστήμονα διατροφολόγου του WHO, που μου έλεγε ότι με επιείκια θα μου επέτρεπε να μοιράζω κατ' εξαίρεση αλεύρι σόγιας για 6 μήνες σε λίγους ασθενείς (παιδιά και HIVστάδιο 4 με συλοίμωξη φυματίωσης) γιατί είναι ενάντια στην πολιτική του οργανισμού, όλων των οργανώσεων, της δικής μου οργάνωσης και της κυβέρνησης. Κάνει κακό στις αγορές, παθητικούς και τεμπέληδες τους πληθυσμούς και εν τέλει διευρύνει την φτώχεια!!!! Ήμουν πολύ μικρή για να τον αμφισβητήσω....Και απάντησα στον γιατρό μας τον Daniel, με το κλασικό ''This is not an MSF policy''.
Με αυτά που ξέρω τώρα δεν απορώ γιατί από το Cohort των πρώτων 15 παιδιών, όλα ορφανά ή από γονείς σταδίου 4 οι ίδιοι πολύ άρρωστοι και λιμοκτομημένοι, με φυματίωση και AIDS ηλικίας 2 - 9 ετών, που βάλαμε σε θεραπεία το καλοκαίρι του 2004, πέθαναν τα 12 ως τις αρχές Οκτώβρη και μόνον 1, o αμίμητος 6χρονος, survivor έζησε τελικά για να αναρρώσει και να πάει σχολείο. Οι ασθενείς της μονάδας μας με αυτά τα προβλήματα, ακόμη και με λέμφωμα, τα παν πολύ καλύτερα γιατί πέρα από την φαρμακευτική αγωγή υποστηρίζονται με εντατική διατροφολογική υποστήριξη με διατροφολόγο στην ομάδα και ... αναρρώνουν.
Ζητάω, έστω και τώρα, συγνώμη στους γονείς και συγγενείς που περπάτησαν χιλιόμετρα να μας τα εμπιστευτούν ως την τελευταία τους ελπίδα. Και χωρίς ποτέ να το μάθουν τους απογοητεύσαμε, άσχετα αν μας ευχαρίστησαν και αν εμείς νιώσαμε καλοί ανθρωπιστές που κάναμε ότι μπορούσαμε. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα τους. Απ' 'οτι φαίνεται δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε.
Και ευχαριστώ βαθειά, έναν ''MSF rebel'' ελληνοκαναδό γιατρό με καταγωγή από την Φλώρινα, που το 2005, έκανε ό,τι μπορούσε πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα μέσα και έξω από την οργάνωσή μας, ανοίγοντας μας τα μάτια, για να μπορούμε τώρα όλοι να βλέπουμε αυτήν την καμπάνια.
Εύχομαι ο survivor να είναι ζωντανός ακόμα....
Σας παρακαλώ, υπογράψτε.
Με εκτίμηση
Ελένη Κάκαλου"
